مي خواستند سرش را ببرند.

خودش اين را مي دانست.

اومعني كاسه و آب وچاقو را مي فهميد.

با مادرش هم همين كار را كردند. آبش دادند و سرش را بريدند.

ترسيده بود. گردنش را گرفته بودند و مي كشيدند.

قلب قرمزش تند تند مي زد. كمك مي خواست. فرياد مي زد و صدايش تا آسُمان هفتم بالا ميرفت.

خدا فرشته اي فرستاد تا گوسفند بي تاب را آرام كند.

فرشته آمد و نوازشش كرد و گفت: چقدرقشنگ است اين كه قرار است خودت را ببخشي تا زندگي بازهم ادامه پيداكند. آدم ها سپاسگزار توان و قوت قدم هايشان از توست. تاب و توانشان هم.

توبه قلبهايشان كمك مي كني تا بهتر بتپد، قلبهايي كه مي توانند عشق بورزند.

پس مرگ تو، به عشق كمك مي كند . توكمك مي كني تا آدم امانت بزرگي را كه خدابرشانه هاي كوچكش گذاشته بردوش توكشد.

تووگندم و نور، توپرنده و درخت همه كمك مي كني تا اين چرخ بچرخد، چرخي كه نام آن زندگي است.

گوسفند آرام شد و اجازه داد تا چاقوگلويش را ببوسد... اوقطره قطره برخاك چكيد، اما هرقطره اش خشنود بود، زيرا به خدا، به عشق، به زندگي كمك كرده بود.

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: